Bud Wichers is weer veilig terug in Gorssel. In een persoonlijke boodschap aan zijn dorpsgenoten doet hij verslag van zijn recente ervaringen als oorlogsfotograaf in Oekraïne.
“Beste dorpsgenoten,
Tegen de tijd dat jullie deze laatste Oekraïne update krijgen ben ik weer thuis in het mooie en vooral vredige Gorssel.
De laatste keer dat ik iets van mij liet horen was vanuit Odessa. Een prachtige kustplaats niet heel ver van Rusland. Een verademing na de ruwe, rauwe en kille frontlinie. Totdat ... 14 kruisraketten insloegen in de buurt van mijn verblijfplaats. We hebben grotendeels de rest van de dag in de schuilkelder doorgebracht. Het oorverdovende geluid van de inslagen van de supersonische raketten is met geen pen te beschrijven. Zo vreselijk hard. De dag erna maakte ik kennis met de burgemeester van de kustplaats (Hennady Troechanov, red.). Een markante en omstreden politicus (Troechanov stond bekend als pro-Russisch, maar nu niet meer, red.), die mijn collega en mij persoonlijk meenam en zijn stad liet zien. Ik was ook om een persoonlijke missie naar Odessa gegaan. Het is de geboorteplaats van een goede vriendin en collegafotograaf die daar geboren en getogen is. Vorig jaar verloor ze helaas de strijd tegen kanker. Namens een aantal kennissen en collega's legde ik bloemen bij de kathedraal van Odessa voor haar neer. Hierna bezocht ik wederom de frontlinie, waar hard werd gevochten om elke meter. De Indonesische president ontmoet de Oekraïense president ZelenskiZoals veel dorpsgenoten weten ben ik geadopteerd uit Indonesië, en werk ik regelmatig voor een aantal media daar. Het nieuws dat de Indonesische president Joko Widodo (‘Jokowi’) op vredesmissie naar Kiev ging bereikte mij dan ook al snel. Na heel wat heen en weer ge-app, ge-email en gebel mocht ik uiteindelijk met het hele gezelschap mee. Toen ik de dagen er voor in Kiev arriveerde ontplofte een kruisraket in een flatgebouw dichtbij. Ik was al snel ter plaatse en maakte er foto's die in veel media hebben gestaan. De situatie was verschrikkelijk. Een paar dagen later kwam de president aan met de trein. We gingen naar Irpin, een zwaar getroffen stad buiten Kiev en bezochten het paleis van president Zelensky, waar het gebruikelijke handschudden plaatsvond. Voor mij was het de tweede keer dat ik oog in oog stond met Zelensky. De hele dag deed ik verslag voor onder meer CNN. Na het bezoek van Jokowi bezocht ik nog een keer de frontlinie, dit keer bij de grens van Wit Rusland. Een spannend avontuur. Vooral omdat het een ander soort terrein was dan in de Donbas. Het deed mij vooral denken aan mijn tijd in Afghanistan. Vlak terrein zonder veel beschutting, waar je bij elke stap moest uitkijken dat je niet op een mijn stapte.
De terugreis naar Nederland was allesbehalve leuk. Urenlang rijden in een bus op slechte wegen, waar ook tot overmaat van ramp het toilet nog eens kapot was. Ik kan je zeggen dat het voor mij als diabetespatiënt bijna ondoenlijk was. Het ergste van de reis moest echter nog komen. Meer dan 11 uur lang wachten bij de Oekraïens-Poolse grens bij temperaturen van 35 graden. Ik moest het maar ondergaan en had geen andere keus. Hierdoor miste ik ook nog eens mijn vlucht naar Nederland vanuit Polen, en moest een dag langer wachten om uiteindelijk weer naar Gorssel terug te keren. Ik miste hierdoor ook de geadopteerdendag van de Stichting Mijn Roots, en nog belangrijker mijn geliefde Ana. Bud Wichers weer veilig thuis bij zijn ouders in GorsselErg blij was ik dat mijn ouders mij ophaalden uit Eindhoven. Een heel fijn weerzien na een turbulente tijd. Het is een enerverende reis geweest waarin ik weer veel heb meegemaakt.
Ik hoop dat ik de lezers van Gorssel.nl een kijkje heb kunnen geven in hoe het leven in Oekraïne nu is. In Gorssel komen vanaf deze week veel Oekraïense vluchtelingen te wonen. Ik zou zeggen: ontvang ze met veel liefde en omarming.
Groet, Bud Wichers”
Redactie Gorssel.nl
3 juli 2022
Uw reactie is welkom, mits onder eigen naam en in vriendelijke bewoordingen.
Reacties zijn voor iedereen zichtbaar.
Spelregels