Charles Verbruggen

“Blijf positief denken en blijf in beweging”

Charles Verbruggen, negentig jaar

 
Charles Verbruggen is negentig jaar oud. Gorssel.nl kijkt met hem terug op de jaren die achter hem liggen. Zijn motto: ‘Blijf positief denken en blijf in beweging”.

CharlesVerbruggen FotoJdHCharles Verbruggen, 90 jaar, volop actief, scherp en positief van geest

Charles Verbruggen
Charles Verbruggen werd in 1934 in Veghel geboren en komt uit een slagersfamilie. Hij was de oudste uit een gezin met zeven kinderen. Van die zeven zijn er nu nog maar twee in leven.
De mulo-opleiding maakte Charles niet af. Hij stapte over naar de Detailhandelsschool en koos, net als zijn vader die een slagerij had, voor het slagersvak. Als oudste van de zeven kinderen werd ook van hem verwacht dat hij de slagerij op termijn zou overnemen.

Van Veghel naar Apeldoorn
Het overnemen van de slagerij liep toch anders. Charles’ jongste broer, die naar het seminarie ging, stopte met deze opleiding en gaf te kennen ook graag de slagerij in te willen. De slagerij was echter te klein om met twee gezinnen van te leven. Een nieuwe slagerij beginnen was niet rendabel, omdat Veghel (destijds 12.000 inwoners) al dertien slagers kende.
Charles besloot toen om plaats te maken voor zijn jongste broer en uit te kijken naar ander werk. Na negen jaar in de slagerij en de inwerkperiode van zijn broer nam hij een baan aan als keurmeester vee en vlees bij de Vleeskeuringsdienst in Apeldoorn.

CharlesVerbruggen trouwfotoAlberdienTrouwfoto van Charles en Alberdien
Bij de sollicitatie bedong hij dat hij alleen in dienst zou treden als hij binnen een half jaar een woning zou krijgen. Die toezegging werd waargemaakt en dus kon Charles in het huwelijk treden met Alberdien Ockhuizen, een slagersdochter met wie hij al zevenenhalf jaar verkering had. Ze woonden tien jaar in Apeldoorn. In die tijd werd het gezin uitgebreid met twee kinderen: een zoon (nu 61 jaar) en een dochter (nu 57 jaar). Na de periode in Apeldoorn kochten ze een woning in Vaassen.

CharlesVerbruggen zoon dochterMet dochter en zoon

Vaassen: fijn wonen, verdriet en nieuw perspectief
In Vaassen woonde het gezin Verbruggen met veel plezier. Leuke contacten in de buurt, de kinderen groeiden daar op en gingen de deur uit. Maar in 2012, een week nadat ze hun 50-jarig huwelijks­jubileum hadden gevierd, overleed Alberdien, tot groot verdriet van Charles. Op haar ziekbed benadrukte Alberdien dat Charles goed voor zichzelf moest zorgen en leuke dingen moest blijven doen: “Blijf golfen en bridgen”.
Anderhalf jaar na Alberdiens overlijden ontmoette Charles bij toeval de in Eefde wonende Riet van Teteringen. Zij had met haar gezin in Vaassen bij de Verbruggens in de straat gewoond. De zoons waren vrienden van elkaar. Riets man was 25 jaar daarvoor overleden, waarna ze verhuisd was naar Eefde waar haar familie woonde. Dit contact groeide uit tot een liefdesrelatie. “Eerst hadden we een latrelatie en in 2015 zijn we gaan samen­wonen in haar senioren­woning in Eefde. Het bijzondere is dat mijn zoon en haar zoon, vroegere vrienden dus, door deze relatie weer met elkaar in contact kwamen. Met Riet heb ik een hele fijne relatie gehad. In 2020 zijn we samen verhuisd naar De Borkel in Gorssel. Helaas overleed ze in 2022.”

CharlesVerbruggen Riet 2kleinkinderenMet Riet en twee kleinkinderen

Wat waren de meest aangrijpende gebeurtenissen in uw leven?
“Naast de geboorte van mijn twee kinderen toch wel het overlijden van mijn eerste vrouw Alberdien en van Riet. Dat waren twee klappen. Met beiden heb ik een heel fijn leven gehad. Het gekke is dat bij het overlijden van Riet ook het verdriet rond het overlijden van Alberdien weer in alle hevigheid naar boven kwam. Ik bezoek nog steeds beider begraafplaatsen, in Joppe en in Vaassen.”

Hoe is het om 90 jaar te zijn?
“Ik heb nooit gedacht zo oud te worden. Ik dacht altijd eerder te gaan dan mijn partners. Als 90’er kijk ik terug op het fijne leven dat ik heb gehad met mijn eerste en tweede vrouw. Toen ik mijn tweede relatie kreeg, vonden de kinderen van beide kanten dat geweldig. Toen ik 90 werd, heb ik drie feestjes gegeven, steeds aan verschillende groepen: een feest met de eigen familie, een met de familie van Riet en een feest voor mijn vriendenkring. Totaal waren er tachtig mensen. Dat was heel leuk.
Met het leven dat ik nu leef heb ik vrede. Ik hoef geen nieuwe dingen meer. Ik ben niet aan het afbouwen, maar ook niet aan het uitbreiden. Ik doe wat ik kan. Hier in huis, in De Borkel, help ik nog wel eens, bijvoorbeeld met koffie inschenken. Maar ik kijk niet meer naar de toekomst. Ik leef in het hier en nu.
Het heeft geen zin vooruit te kijken naar de dood. Een overlijden is niet leuk, vooral niet als het om iemand gaat die dichtbij staat. Dat zijn klappen. En als je ouder wordt, oud bent, verlies je veel mensen.
Als je 90 bent, ga je fysiek wel inleveren. Belangrijk is om in beweging te blijven. Van de fysiotherapeut moet ik vaker een rollator gebruiken. Dat was best een stap. Nu ga ik twee keer per dag een half uur wandelen, weer of geen weer. Bij slecht weer zet ik een grote hoed op. Ik wandel een half uur achter de rollator en een half uur met de nordic walking stokken. Dat is gezond, je bent bezig en soms maak ik onderweg ook een praatje.”

CharlesVerbruggen kleindochterMet kleindochter

Hockey, bridge en golf
“In mijn jeugd hockeyde ik bij Geel-Zwart in Veghel, later bij AMHC in Apeldoorn. Tot mijn 37e was ik actief. Daarna ben ik de fluiterij in gegaan. Ieder weekend, op zaterdag en op zondag, floot ik wedstrijden. Mijn vrouw ging vaak mee. Ik ben als scheidsrechter doorgegaan tot mijn 60e jaar. Daarna heb ik nog in allerlei commissies gezeten. Ik vond, en vind, hockey een fijne sport. Het is veel gedisciplineerder dan voetbal. Lichamelijk contact hoort niet in het hockeyen. Hier heeft de Hockey­bond een grote rol in gespeeld.
Bridgen doe ik al heel lang, met mijn eerste vrouw vormde ik een vast duo. In het dagelijkse leven hadden we nooit ruzie. Ruzie maken ligt niet in mijn aard. Maar tijdens het bridgen kon ik wel scherp zijn naar haar. Dan zei ze wel eens: “Zoek maar een andere bridge­partner”. Ik ben nu ook nog lid van de bridgeclub. Elke dinsdag­avond ga ik naar onze clubavond in ´t Trefpunt. Ook bridge ik achter de computer met een zwager van mij. Wat ik ook graag doe, is golfen. Mijn zoon probeert een keer per week langs te komen. Dan gaan we samen golfen op de golfbaan in Loenen.”

Volgt u het nieuws?
“Ik kijk dagelijks naar het journaal en lees ook nog deels de krant. Ik kom er niet aan toe de krant helemaal te lezen. De maatschappij is aan het verharden. Daar heb je geen invloed op. Je moet er op je eigen manier mee omgaan. Positief blijven.”

Wat vindt u de grootste veranderingen in de 90 jaar die achter u liggen?
“Dat ik vrije tijd kreeg na een leven dat van werken aan elkaar hing. Het leuke daarvan was dat we konden gaan golfen. Ik heb 16 jaar met mijn vrouw gegolfd, Daar hebben we echt van genoten. En natuurlijk meer tijd krijgen voor de kinderen. Dat was heel fijn.
In het werk was het voor mij wennen om vanuit de zelfstandigheid van onze slagerij in Veghel in Apeldoorn in loondienst te gaan. Je werd onderdeel van een systeem dat erg ambtelijk was. Toen echter een grote exportslachterij naar Apeldoorn verhuisde, kregen we er zoveel werk bij en werden we zo druk, dat we geen tijd meer hadden om daarover na te denken. De laatste 11 jaar dat ik werkte, was ik bedrijfsleider. Toen gaf ik opeens leiding binnen het bedrijf. Dat was ook een grote verandering. En de grote technische ontwikkelingen. Ik vind het wel moeilijker met de laptop en de vele mogelijkheden van de telefoon om te gaan. Dan voel ik me nog wel eens onthand.”

Wat zou u nog graag willen doen?
“De kinderen vragen mij ook wel eens wat ik nog wil doen. Reizen hoef ik niet meer, ik heb wel genoeg gezien. Kortgeleden kwam mijn dochter met het voorstel om volgend jaar mee te gaan op wintersport. Dat lijkt me wel leuk, vooral om daar dan samen met de kinderen en kleinkinderen te zijn. Voor mij is het belangrijk dat ik mobiel blijf, kan blijven autorijden. Dat geeft mij onafhankelijkheid. Ik wil vooral de familie blijven bezoeken, de contacten onderhouden. Ik besteed veel tijd aan het leven buiten De Borkel. Zo rij ik een keer in de zes weken naar mijn schoonzus van 99 in Uden.”

Welke levenslessen heeft u geleerd? Wat zou u anderen willen meegeven?
“Blijf positief denken, blijf positief handelen. Sta open voor meningen van anderen. Probeer niet altijd je gelijk te krijgen. Ik kan niet zeggen dat ik geen eigen mening heb over allerlei zaken, maar dat wil niet zeggen dat ik niet opensta voor andere meningen. In het leven ontkom je er niet aan fouten te maken, Je leert van je fouten en daar kom je dan weer verder mee.
En ook al woon je, zoals ik, in een verzorgingshuis, blijf in beweging en koester je contacten buiten het huis.”
 

Redactie Gorssel.nl
30 januari 2025

  

Deel deze pagina