Mevrouw Muileman-Plaggert

“Kump niks van terechte”

Mevrouw Muileman-Plaggert (98), een blijmoedige vrouw met pretoogjes

 
Vroeger, als kind, werd over mevrouw Muileman gezegd dat er niets van haar terecht zou komen en dat ze niet oud zou worden. Op zondag 26 januari 2025 vierde ze haar 98e verjaardag.
Gorssel.nl kijkt met haar terug op de jaren die achter haar liggen en op haar leven nu.

Mevrouw Muileman-Plaggert, 98 jaar, een blijmoedige vrouw met pretoogjes

Mevrouw Muileman
Mevrouw Muileman werd in 1927 als Gerrie Plaggert geboren aan de Elfuursweg 23 in Gorssel. Ze was de op een na jongste uit een gezin met vier kinderen: drie meisjes en een jongen. Na de lagere school ging ze drie jaar lang naar de naaischool. Op 15-jarige leeftijd ging ze aan het werk als huis­houdelijke hulp. Eerst een jaar bij Wichers en daarna zeven jaar lang bij dokter Remmelink.
Ondertussen had ze haar toekomstige echtgenoot, Gerrit Muileman, leren kennen. Na zeven jaar verkering trouwden ze in 1953, op de verjaardag van Gerrit. Het paar ging inwonen bij Gerrits moeder aan de Kratonweg in Epse. Er werden vier zoons geboren.
In 2004 overleed Gerrit. Een jaar later verhuisde mevrouw Muileman van de Kratonweg naar een senioren­woning aan de Smitskamp in Gorssel. Hier woont ze nog steeds, zelfstandig en naar haar zin.

Trouwfoto met Gerrit Muileman en samen bij de Loenense waterval

Hoe was uw jeugd?
“Toen ik op de lagere school zat had ik vaak long­ontsteking. Bijna ieder jaar. Dat was in die tijd best gevaarlijk. Toen dachten ze dat ik niet heel oud zou worden. En kiek noe eens: ben al 98!
Met vriendinnen gingen we eens met de stoom­tram naar Zutphen en daarna weer terug. In Zutphen wandelden we dan wat rond en daarna moesten we gauw zijn om de tram weer te halen. Dan kwam ik veel te laat thuis. Mijn moeder - boos, zei dan: ‘met oe heb ik altied wat te stellen’. Ik kwam wel vaker te laat thuis.
We gingen ook wel eens naar de kermis in Gorssel. Dan gingen we kijken naar het mooi-rijden (dressuur, red.) van de paarden. Eerst begreep ik dat niet. Zei ik na een tijdje: wanneer beginnen ze eindelijk eens. Bleek dat het toen al bijna afgelopen was. Toen ik bij mevrouw Remmelink werkte, deed ik ook wel eens iets wat haar niet aanstond. Dan zei ze: ‘van oe kump niks terechte’.”

Hoe hebt u uw man ontmoet?
“Met vriendinnen gingen we dansen bij Café Cellarius (nu Hof van Colmschate) in Colmschate. Daar heb ik Gerrit leren kennen. Ik weet nog goed wat het lied was waar we voor het eerst op dansten. Het heette ‘Eens zal de Betuwe in bloei weer staan (in de uitvoering van Dick Van Altena te beluisteren via Spotify, red). Dat was na de oorlog, in 1946. We hebben zeven jaar verkering gehad. Dat was in die tijd normaal. Je mocht pas gaan samen­wonen als je getrouwd was.”

Temidden van haar vier zoons. Staand v.l.n.r.: Bert en Geert; daarvoor Henk en Jan

Naaien en breien
Echtgenoot Gerrit werkte eerst als tuinman op Den Oldenhof en ging daarna naar IJzerwaren­bedrijf Jan van Leusen in Deventer. Hier bleef hij tot zijn pensioen. Breed had het echtpaar Muileman het niet, maar toch redden ze zich goed. Mevrouw Muileman vertelt dat het een voordeel was dat ze vier jongens had. Die droegen de kleding van de een op de ander. En wat heel belangrijk was: ze maakte alles zelf. Ze had veel profijt van de naaischool die ze had gevolgd. Naaien en breien deed ze met veel plezier. Tot niet zo lang geleden ook nog voor de klein­kinderen. Nu haar gezichts­vermogen minder is geworden, kan ze helaas niet meer breien. Zoon Henk, samen met zijn vrouw Yvonne bij het gesprek aanwezig, benadrukt dat zijn moeder sokken en truien breide voor de hele familie, inclusief de klein­kinderen. “Ik heb zeker in mijn leven wel zestig paar sokken gebreid, ook hele kleine baby­sokjes voor de klein­kinderen.”

Hoe is het om 98 jaar oud te zijn?
“Daar verneem ik niks van. Ik eet gewoon door. Ik had nooit gedacht zo oud te worden. Ik ben de kampioen van de familie. Niemand is zo oud geworden als ik.”

Hoe redt u zich nu u nog zelfstandig woont?
Uit het gesprek blijkt dat de familie heel close is. Samen zorgen de zoons en schoondochters dat Gerrie Muileman zelfstandig kan blijven wonen. Dagelijks rond 11.00 uur komt een van hen om het warme eten voor te bereiden, en ook vast de broodmaaltijd voor ´s avonds en het ontbijt voor de volgende morgen te verzorgen. Na het warme eten en nadat wat huishoudelijke taken zijn gedaan, volgt er soms nog een wandeling waarna degene die ‘dienst had’ naar huis gaat. Zoon Henk benadrukt dat zijn broer Geert en zijn vrouw José verreweg de meeste zorg verlenen: “Wat erg gewaardeerd wordt door mijn moeder en de familie”. Drie keer in de week komt Buurtzorg om Gerrie te helpen bij het douchen.
En, niet onbelangrijk, ze heeft een hele lieve buurvrouw, Mimi Bokking. Die houdt een oogje in het zeil, brengt elke zondag­ochtend een gekookt ei en doet de gordijnen open, waarna de zondag kan beginnen. En die zondag is altijd een zoete inval door de komst van de kinderen en klein­kinderen.
Mevrouw Muileman stuurde haar hele leven al kaarten op de verjaardagen van alle kinderen en klein­kinderen. Dit doet ze nog steeds, al heeft schoon­dochter Yvonne deze taak nu namens haar op zich genomen.

Hoe kijkt u nu tegen het leven aan?
“Ik heb niks geen narigheid. Als de jongens maar komen.” Er bestaat voor mevrouw Muileman geen groter plezier dan de aanwezigheid van de vier zoons met hun gezinnen.
In haar dagelijkse leven vermaakt ze zich goed met lezen, puzzelen en sport kijken op tv. Zoon Geert gaat elke week naar de bibliotheek om boeken voor haar te halen. Ze kijkt graag naar voetballen, schaatsen en biljarten. Op de vraag of ze een favoriete voetbalclub heeft, volgt razendsnel het antwoord: “Go Ahead Eagles”.

Hoe denkt u over de toekomst?
“Heb ik nog een toekomst? Daar denk ik niet aan. Ik ben heel tevreden met wat ik heb en met de familie zo dicht om mij heen. En ik heb geen pijn.”
Op de vraag hoe zij tegen de dood aankijkt, antwoordt ze daar niet bang voor te zijns. “Dan verneem ik het ook niet meer. Maar ik wil geen lang ziekbed.”

Pretoogjes
Mevrouw Muileman kijkt blijmoedig naar het leven, met pretoogjes waar nog steeds wat ondeugd uitstraalt. Ondeugd waardoor vroeger nog wel eens tegen haar werd gezegd dat er niets van haar terecht zou komen. Ook werd gedacht dat ze niet oud zou worden. Ondertussen is ze, met de warme familie om haar heen, al de leeftijdskampioen van de familie geworden. En dat als 98-jarige en nog zelfstandig wonend in haar eigen huis.
  

Redactie Gorssel.nl
6 februari 2025